Dag 13/63 Mallorca // Falende stage

Home / Travel / Dag 13/63 Mallorca // Falende stage
Dag 13/63 Mallorca // Falende stage

Eindelijk een update.. Uhm nee niet helemaal, ik heb veel te veel vertellen om meerdere dagen in 1 artikel te doen (alhoewel we heeeel veel dagen hebben gehad waarop we niets gedaan hebben, die werk ik natuurlijk niet uit!).

Wat doe ik nou eigenlijk hier in Mallorca? Eigenlijk vertel ik weinig actueels op mijn blog, ik was bang om geen internet te hebben dus had ik genoeg ingepland voor het geval dat. Maar ook al heb ik internet, toch laat ik weinig los over mijn doel hier. Vanaf nu wil ik dat weer gaan doen, hoewel ik eerst nog veel bij te praten heb, laten we beginnen met dag 12 (en vandaag zitten we op dag 38, oeps, echt nog heel veel bij te praten dus).
Op 30 juli vertrokken we naar Mallorca met de intentie om hier 3 dagen in de week in een cultureel centrum en 2 dagen op een festival te werken als stage. We zouden 300 uur maken, een makkelijk en haalbaar doel. Toen we hier kwamen bleek er helemaal geen werk voor ons te zijn omdat we geen Spaans spreken, dit was nogal vreemd omdat ze dat wel wisten van te voren. We verzonnen onze eigen stage; we zouden kunstenaars bezoeken over heel Mallorca en ze interviewen. Wat moesten we anders? Ik zou niet weten wat voor eigen project je hier op kan starten, en daarentegen kun je dat ook niet als stage tellen en dat zou betekenen dat we hier voor niets zitten.
Het valt tegen, ik heb op dit moment meer dan 25 mails verstuurd naar kunstenaars hier op Mallorca, tot nu toe heeft dat nog maar 1 positief bericht geleverd. De eerste keer ontmoette we Marcos Vidal in Sineu, we reisden er met de trein naar toe en we dachten dat daar een strand was (google liet het zien). Blijkbaar, opzich heel logisch want het dorpje ligt midden op Mallorca, was er geen strand. Wel was er een zwembad gelukkig! Maar… vind die maar eens.. Niemand spreekt hier bijna engels en ohh wat is het moeilijk om dan uit te leggen dat je graag wilt zwemmen, met wat zwembewegingen op het droge begreep een vrouw ons. Ze sprak geen woord engels, of nee dat is niet helemaal waar, ze kende het woord; car.. Omdat het haar niet lukte om uit te leggen waar we heen moesten lopen, stelde ze voor om ons te brengen met haar auto.
Ik ben nogal een scheiterd, ik wil veel, denk groot, maar bij een onbekende in de auto op een eiland waar ik niet bekend ben, doe ik toch liever niet dagelijks. Ik moet heel eerlijk zeggen dat als het een man was geweest, ik niet was ingestapt. Discrimineer ik nu op geslacht,, sorry.. Het zegt natuurlijk niets, een vrouw kan net zo slecht zijn als een man en andersom. Maar toch blijven dat soort gedachten dan weg.
Heel erg tof om te zien dat er nog mensen zijn die iets voor de medemens overhebben, ze had daarvoor een hoge trap opgelopen (erg zwaar, ik heb 5 minuten moeten bijkomen om weer verder te kunnen haha) en voor ons liep ze die weer rustig naar beneden. Tuurlijk zijn er genoeg mensen die iets voor een ander overhebben, maar toch zie ik ze weinig om me heen, als in dat ik voornamelijk de slechte dingen in het nieuws zie bijvoorbeeld (daarom is hartvanNederland zo leuk haha).
Maar goed, we gingen dus met de auto naar het zwembad, het was maar een kilometer lopen maar door al die weggetjes hadden we het nooit kunnen vinden! Eenmaal aangekomen was het zwembad zo fijn. We hebben haar natuurlijk heel vaak bedankt en bij de ingang werden we ook nog eens 16 jaar geschat waardoor we de helft maar hoefden te betalen, helemaal mooi. We hebben heerlijk een middagje gezwommen, het was die dag bewolkt dus hoefde ik me ook geen 8 keer in te smeren en het was een best groot en rustig zwembad, zelfs een gratis ligbedje, wat wilden we nog meer?
Sorry dit is een veel te lang verhaal geworden, ik heb het nog niet eens gehad over wat we daar nou eigenlijk zouden gaan doen. Een kunstenaar in zijn atelier bezoeken; Marcos Vidal.

 

We zouden hem van te voren een sms-je sturen wanneer we er aan kwamen. Dat deden we toen we van het zwembad vertrokken, maar achteraf bleek het sms-je niet aangekomen te zijn. Zijn atelier was bij de kerk (niet moeilijk te vinden dus), maar toen we eenmaal voor zijn huis/atelier stonden, was hij er niet. Huh, maar we hadden toch een afspraak? We besloten om een half uurtje te wachten, aangezien tot nu toe elke Spanjaard hier te laat of niet is gekomen. Na 20 minuten kwam hij er aan lopen, maar hij liep ons gewoon voorbij, zo zijn huis in. Zag hij ons niet?, maar op zich zie je toch niet elke dag 2 meisjes voor je huis zitten? Uiteindelijk moed verzameld en toch maar aangebeld. En ja hoor het was hem en hij nam ons mee naar zijn atelier. Het verslagje en het interview daarvan komt om 3 uur online vanmiddag. Aangezien dit al een veel te lang artikel is.
Er was een soort feest (of zoiets) met allemaal roze, zo mooi!

Leave a Reply

Your email address will not be published.