Vaak denk ik als ik iets leuks heb meegemaakt op een dag of als ik zomaar een impulsieve beslissing neem; “vanochtend toen ik op stond wist ik niet dat ik dit zou doen”. 

Vorige week toen ik ‘s ochtends in de klas zat vroeg een leraar wie het wel leuk leek om naar een congres voor leraren te gaan en daar te gaan “knutselen”. Eerst begreep ik nog niet wat de bedoeling was maar het leek me wel leuk dus ja waarom ook niet. Tijdens school en na schooltijd was het zo ver, erheen lopen (wat niet te doen is omdat ik altijd de weg kwijt raak).. We moesten voor elke bezoeker/leraar een schilderijtje maken, iemand die legt een voorwerp neer op een plankje en mag een schilderijtje uit een doosje halen die wij hebben gemaakt. Met dat voorwerp wat er is neergelegd moet er door ons een nieuw “kunstwerkje” gemaakt worden. En nu ik dit vertel is het niet te begrijpen voor sommigen,  net als voor al die mensen die mijn “toespraakje” niet begrepen. 

Op het laatst was er nog een “bedankje” en een saai toneelstuk. Je zou zeggen dat die leraren (die er overigens allemaal heel serieus eruit zagen) zouden gaan lachen om elk grappig iets, maar nee dat was niet zo. Volgens mij waren de dingen in het toneelstukje grappig bedoeld maar zo kwam het niet over, al die mensen zaten daar met tablets en telefoons terwijl je zou denken dat leraren dat niet doen nadat ze weten hoe dat voelt als leerlingen dat doen. Het stuk was langdurig en heel saai, het sloeg werkelijk nergens op en ik denk dat ik (zelfs ik) nog beter toneel kan spelen dan hun. Nadat we de nooddeur hadden uitgeprobeerd was het na een tijdje eindelijk afgelopen. Helaas.. trein gemist.. een uur wachten in de MacDonalds dan maar.

Een heel verhaal over een middag, excuses dat het zo lang is geworden en nogal onduidelijk aangezien het nog steeds niet duidelijk is wat ik daar heb gedaan, maarja dat weet ik zelf ook niet precies. Ik zou nog wel zo’n lang stuk erbij kunnen schrijven maar ik denk niet dat dat nog gelezen wordt.