Het beklimmen van de Rinjani / Indonesië Lombok

Home / Travel / Het beklimmen van de Rinjani / Indonesië Lombok
Het beklimmen van de Rinjani / Indonesië Lombok

“Het leed dat de Rinjani heet”

img_2150

img_2156Als ik iets uitstelde de afgelopen weken, dan was het wel het schrijven van dit artikel haha. Bereid je maar voor op het langste artikel van deze reis naar Indonesië! In mijn vorige artikel schreef ik over de eerste 4 dagen van de reis door Indonesië. Op dag 4 werden wij naar een hotel van Syamtrekker gebracht, daar overnachtten we 1 nacht in een heerlijk luxe verblijf. Op dag 5 (24 december) zou dan toch echt het avontuur beginnen. Met 5 andere mensen ontbeten we bij het verblijf, om vervolgens opgepikt te worden en onze grote backpacks achter te laten.

img_2162Wij hadden in Nederland van te voren al
een 3-daagse trekking geboekt om de vulkaan Rinjani te beklimmen op Lombok. Volgens Sanne zou dat letterlijk en figuurlijk ons hoogtepunt van de reis worden. “Het zou zwaar worden, maar het zou het wel waard zijn..” Van te voren had ik mij niet verdiept in de trekking, ik had een regenjas (die niet waterdicht bleek), een hoofdlamp, een paar dikke sokken, een muts & handschoenen extra meegenomen op reis voor deze tocht. Achteraf is dat één van de slechtste keuzes geweest, een goede outfit had al zo erg gescheeld. Anderen in onze groep waren daarentegen wel goed voorbereid. Zij hadden warme kleding, goede regenkleding en vooral erg goede schoenen. Ik heb wel vaker een berg(je) beklommen, maar dat kon gewoon op sportschoenen. Dit was alleen niet zomaar een tocht(je), en dus had ik niet helemaal goed ingeschat dat het niet handig was om het op Teva sandalen en New Balance schoenen (die ik nog moest inlopen) te doen.

Maargoed, dat over de voorbereiding! Een goede voorbereiding is al het halve werk, dat heb ik tijdens deze ervaring maar al te goed geleerd.

img_2181

img_2176 Dag 1 (25 december) 

Merry Christmas! Ugh.. Dit was echt de meest verschrikkelijke kerst ooit in mijn leven..

‘S ochtends vroeg zoals ik al eerder vertelde, begonnen we de dag met een ontbijt bij ons verblijf. Nadat wij ons ontbijt ophadden vertrokken we met de auto naar Sembalun Village. Hier moesten wij ons registreren en aten wij nog gefrituurde banaan met ons groepje. Vervolgens werden wij met de auto nog een stukje verder gereden. Om uiteindelijk rond 8 uur ‘s ochtends toch echt te gaan beginnen met de trekking.

In het begin was iedereen nog heel erg spraakzaam. Wij deden de trekking met een groep van 5 toeristen, 2 gidsen & 3 dragers. Deze dragers droegen allemaal een bamboe stok met daar 2 manden van totaal tussen de 30 & 40 kilo aan vast geknoopt op hun schouder. Dit allemaal in een korte broek en op slippers, echt diep respect voor deze mensen!img_2180

Maargoed, het beginstuk was nog erg makkelijk. We liepen vooral door vlakke landschappen en door de jungle, dat was nog best te doen. Op dit punt liep ik nog erg vaak voorop, achter de gids aan. Stevig doorlopen en “gewoon” gedachten op 0. Zolang ik maar een beetje vooraan zou blijven lopen dan was ik in ieder geval niet de zwakste en had ik nog speling eventueel voor wanneer ik een foto zou willen maken. We begonnen met 30 graden, langzaamaan veranderde het weer en af en toe kregen we een regenbui op ons hoofd. Na een tijdje kwamen wij aan bij post 1, nog lachend en blij maakten we een groepsfoto, niet wetende dat dat onze laatste groepsfoto zou zijn. We kenden elkaar nog maar net maar het voelde nu al een beetje alsof je familie gaat worden in die 3 dagen, aangezien je toch best een bijzonder avontuur meemaakt samen. We zouden deze tocht samen beginnen en samen zouden we de top halen, dat is uiteindelijk allemaal wat anders gelopen, maar daar later meer over.

img_2184

We wandelden door van post 1 naar post 2, ondertussen was het helaas erg guur weer geworden en was een regenjas geen overbodige luxe. Een korte broek werd te koud en in alleen een t-shirtje verder lopen was ook niet helemaal prettig. Maar ik wou natuurlijk ook niet al mijn kleding nat laten worden, dus liep ik maar gewoon door in mijn korte broek op Teva sandalen. Op de groepsfoto zie je ook dat ik de enige ben die zo gek was om sandalen aan te doen, de rest was allemaal wat beter voorbereid. Eenmaal bij post 2 aangekomen hadden we een langere pauze, yes dacht ik nog! Maar de pauze duurde bijna 2 uur, het was achteraf fijner geweest als dat korter had geduurd maar het was ook wel logisch aangezien het eten natuurlijk bereid moest worden. We konden gelukkig onder een afdakje zitten, maar omdat je midden in de wolken zit en het ook nog hard waaide, was het een groot gemis dat we geen verdere beschutting hadden. Dichtbij elkaar zitten en wat warme droge kleding aantrekken was de beste optie. Het moet er vast erg schattig uitgezien hebben.

img_2217 img_2237

Het eten was enorm goed, tijdens de gehele trekking was het eten goed geregeld. Bij post 2 kregen we allemaal een bord met rijst, ei, groenten, tofu, kip en kroepoek. En alsof dat nog niet genoeg was, werd er daarna ook nog een heleboel fruit in ons kringetje gelegd. Uiteindelijk was dit alles natuurlijk veel te veel, maar we konden de reis in ieder geval vervolgen met een volle buik. Vanaf daar werd het pas echt zwaar, het weer werd enorm slecht en na een tijdje was het niet meer verantwoord om op sandalen verder te gaan. Dus switchte ik met tegenzin (nadat alle wonden behandeld waren door een “dokter”) mijn Teva’s in voor mijn New Balance schoenen.

img_2192 img_2193

img_2195Al gauw liep ik achteraan de groep en was ik het plezier compleet verloren (volgens mij was ik dat al bij post 2 trouwens haha). Mijn benen waren volledig verzuurd, ik had mijn ademhaling niet onder controle en voelde mij mentaal enorm ellendig. Aangezien ik van mijzelf niet mocht opgeven of überhaupt aan mocht geven een pauze te willen, ging ik steeds meer over mijn eigen grenzen heen. Tot ik op het gegeven moment begon te hyperventileren en ik de groep alsnog op moest houden. Ik voelde mij enorm schuldig dat ik ervoor zorgde dat het tempo van de groep omlaag ging
img_2222en ik voelde mij al helemaal schuldig over het feit dat iemand anders die zelf geen tas droeg, mijn tas ging dragen. Onderweg heb ik meerdere malen aangegeven terug te willen en niet meer verder te kunnen gaan. Maar je begint de tocht met zijn 5en, dus moet je hem ook eindigen met zijn 5en. Er was dus letterlijk geen andere optie dan doorgaan. We trotseerden een heleboel verschillende landschappen waar ik bijna niet van heb kunnen genieten omdat ik mij alleen maar aan het concentreren was op de grond en waar ik mijn voeten neerzette. Overigens hadden we ook niet veel uitzicht want het enige wat je zag was witte mist, heel af en toe verdween die mist dan en had je wel een prachtig uitzicht waar je u tegen zegt.

img_2203 img_2209

img_2232Na (voor mijn gevoel) uren, kwamen we eindelijk aan bij post 3, ik heb volgens mij ontzettend veel gevloekt en vanbinnen die uren gehuild. Het voelde lichamelijk alsof je 8 uur lang squats aan het doen was, of 8 uur lang een trap beklom. En omdat je op een grote hoogte zit, krijg je ook last van je ademhaling aangezien er minder zuurstof is. De tocht was confronterend, buiten het feit om dat ik de tocht al onderschat had, had ik ook mijn eigen lichaam overschat. Mijn conditie was niet meer wat het ooit geweest was, ik had op het gegeven moment zulke erge hartkloppingen dat ik echt dacht dat mijn hart het op zou geven. Ik was zo blij toen wij img_2264eindelijk ons tentenkamp bereikten, of nou ja de plek waar onze tenten opgezet zouden worden. We kregen allemaal een krukje waarop we bibberend naar een prachtig uitzicht op een meer hebben gekeken. Toen onze tenten stonden zijn we snel ons daarin gaan omkleden, om vervolgens nog heel even als groep buiten te zitten. Maar al gauw had ik het zo ontzettend koud dat ik in een slaapzak in onze tent ben gaan liggen. Niet lang daarna kregen wij ons avondeten. Als “voorgerecht” kregen we gefrituurde banaan met kokos en stroop of chocoladesaus (ik kon het niet opmaken van de foto).. Daarna kregen wij rijst met curry en ei. Zoals ik ook al eerder zei was het eten erg goed, maar ik was al vanaf het middageten op dag 1 misselijk waardoor er niet veel eten bij mij in ging. Na ons avondeten dronken we nog een kopje thee, die ze ook in onze tent kwamen brengen, om vervolgens rond half 9 een poging te doen om te gaan slapen. Mijn meest bijzondere kerstavond ooit…

unadjustednonraw_thumb_452 unadjustednonraw_thumb_453

img_2245 img_2249  img_2259 img_2262

img_2293 img_2254img_2280 img_2281 img_2282 img_2284 img_2285 img_2291  img_2295 img_2300 img_2302

Dag 2 (26 december)

unadjustednonraw_thumb_454Om 2:30 uur ‘s nachts ging onze wekker alweer. De nacht ervoor in het luxe hotel hadden we al erg slecht geslapen, zonder reden. Dat is niet helemaal handig voor wanneer je zoiets intensiefs gaat doen. Deze 2de nacht was helaas nog beroerder, een tent verderop was iemand aan het snurken en mede door de kou kon ik maar niet in slaap komen. Ondanks de warme slaapzak had ik het alsnog erg koud en heb ik in totaal misschien 2,5 uur geslapen.

Dus begon ik dag 2 al helemaal gesloopt van de vorige dag, het slechte slapen en het weinige eten dat ik naar binnen kreeg. Ons ontbijt was 1 geroosterd broodje met suiker en thee. Niet het ontbijt waarvan je denkt: hier ga ik een berg op beklimmen. Maar we zouden ook “maar” 3,5 uur hoeven wandelen naar de top, op dit ontbijt. Overigens liep dat allemaal nogal uit haha. De bedoeling was om om half 7 op de top de staan om daar de zonsopgang te kunnen bekijken. img_2340Alleen was ik ook deze 2de dag zo langzaam dat tijdens het eerste kwartier de groep al op mij moest wachten. Op het gegeven moment liep ik zo ver achter de groep dat gids 2 besloot om met mij de tocht alleen voort te zetten. Maar in tegenstelling tot de dag ervoor, hadden we nu niet allemaal een eigen fles water maar deelde ik een fles water met Sanne. Alleen de fles water zat in haar tas en zij was met de groep meegegaan. Hier kwam ik helaas te laat achter, toen ik er niets meer aan kon doen. Wat helaas betekende dat ik geen drinken had tot ik hun weer tegen zou komen. Hoewel ik normaal gesproken wel prima zonder water kan voor een paar uur, was water nu toch wel extreem belangrijk img_2342aangezien je eigenlijk gewoon een paar uur aan het sporten bent en veel zweet. Mijn gids had deze keer geen tas bij zich en dus ook geen water of andere dingen. Al snel toen ik ook in mijn eentje niet snel genoeg was, stond mijn gids erop om mijn tas te dragen. Op dat moment voelde ik mij nog steeds enorm schuldig maar ik dacht: ik geef hem wel een hele grote fooi voor dit alles. Hopend dat ik mijzelf daardoor iets minder schuldig zou voelen.

Al gauw had ik zulke erge dorst dat slikken moeizamer ging en het regelmatig zwart werd voor mijn ogen (en deze keer was dat niet het vulkanische as haha). Uiteindelijk maakte het mij allemaal niets meer uit, al had ik uit een rivier moeten drinken, helaas was die daar alleen niet. Dus heb ik bij 20 (misschien wel meer) verschillende mensen gebedeld of ik alsjeblieft een slokje water van hun mocht. Niemand heeft mij afgewezen en oh wat was ik die mensen dankbaar. Telkens wanneer ik weer 3 slokken water had gehad kon ik weer heel eventjes er “tegenaan”. Ik kon die mensen wel zoenen zo gelukkig was ik met een klein beetje drinken.

img_2338

Mijn gids deed dit werk al een aantal jaar, 1/2 keer per week beklimt hij de Rinjani. Hij had het nog steeds zwaar, maar het leek alsof hij eindeloos veel energie had. Hij was 5x zo snel als ik en moest ook regelmatig op mij wachten, waarna hij op het gegeven moment een kwartier voor mij liep en daar dan ging zitten met mede gidsen. Of hij zei dat ik maar gewoon door kon lopen en dat hij wel achter mij aankwam. Op zijn langst heb ik een half uur alleen gelopen. Ik had geen spullen, alleen maar mijn hoofdlamp. Alle andere spullen zaten allemaal in de tas die hij voor mij droeg, wat betekende ook dat ik geen camera of mobiele telefoon had en ook geen geld om eventueel te betalen voor het water waar ik om bedelde haha.

img_2352Omdat we om 3 uur ‘s nachts begonnen met klimmen moesten wij wel vaart maken om de top te halen voor zonsopkomst. Maar aangezien ik niet zo snel was, was dat al niet eens meer een optie. Heel eerlijk, het maakte mij allemaal niets meer uit, of ik die top nou zou halen of niet, of ik nog een zonsopgang zou zien, of ik überhaupt nog levend beneden zou komen. Ik heb letterlijk mijn gids meerdere malen onderweg gevraagd of hij mij niet gewoon van een klif kon gooien want ik wou niet meer verder. Maar nee dat kon niet (natuurlijk niet) en sowieso waren de kliffen nooit hoog genoeg geweest maar oké. In het begin heb ik nog heel vaak gevraagd of het ook mogelijk was om weer terug te gaan naar ons basiskamp, maar dat was niet mogelijk. Ik had van te voren een afspraak gemaakt met een vriendin: als mijn lichaam aangeeft dat het niet meer verder kon, dan zou ik stoppen. Één keer zou ik echt naar mijn lichaam luisteren en niet naar de gedachte die zegt altijd over mijn grenzen te moeten gaan. En voor deze keer had ik er vrede mee als ik “op zou geven”, ik was misschien nog wel trotser geweest op mijzelf wanneer ik wel was gestopt (ook al kon dat niet). Maar op het gegeven moment waren we al zo dichtbij de top dat ik niet 1 uur voor de top op wou geven (gelukkig niet wetende dat ik toen nog 2 uur moest). Toen kwamen toch weer die gedachten naar boven dat ik door moest gaan en niet op mocht geven.

unadjustednonraw_thumb_457 unadjustednonraw_thumb_459

img_2348
En dus stapte ik langzaam door, na elke 5 stappen nam ik een pauze, vooral op het laatst. Het is onbeschrijfelijk hoe zwaar het laatste stuk is, het is alsof je aan het dweilen bent met de kraan open. 2 stappen omhoog is sowieso 1 naar beneden. Er leek geen einde aan te komen en je wordt er zo moedeloos van. Het laatste stuk bestaat alleen maar uit los vulkanisch as, een soort fijn grint waar je gehele voeten in verdwijnen. Alsof je door verse sneeuw wandelt of op een strand waar je geheel in zakt, en dat dan bergopwaarts (ik probeer echt vergelijkingen te zoeken die omschrijven hoe zwaar het was, maar niets is vergelijkbaar haha). 1,5 uur voor het behalen van de top kwam ik mijn “teamgenoten” tegen, zij liepen alweer naar beneden, zeer confronterend maar ik kon wel huilen om het feit dat ik eindelijk mijn eigen waterfles kreeg. Samen met mijn gids heb ik toen 5 minuten pauze genomen om te genieten van de water en koekjes haha. De laatste 2 uur heb ik hand in hand met mijn gids geklommen, hij heeft mij letterlijk omhoog gesleept. Ik heb heel veel gevloekt en heb heel wat traantjes gelaten. Gelukkig verstond hij mij niet en was ik niet de enige die aan het huilen was. Uiteindelijk na 5 uur klimmen behaalde ik om 8 uur de top van de Rinjani. Ik had onderweg gehoord dat de rest van de groep door de mist amper een zonsopgang hebben kunnen zien, ik had daarentegen wel de zonsopgang gezien tijdens het klimmen.

img_2310img_2319

img_2308

Om 8 uur behaalde ik dus de top van de Rinjani, ik heb mijn gids geknuffeld (hij kreeg niet eens de kans om tegen te stribbelen) en ben huilend naast hem gaan zitten, samen gingen we koekjes eten en water drinken. Het liefste zou ik nu willen typen dat het uitzicht adembenemend was, maar je zag letterlijk niets haha. Er was alleen maar mist te zien, het uitzicht was alleen maar wit. Opzich wel jammer, maar eerlijk gezegd maakte mij dat op het moment zelf niets meer uit. Het ging mij erom dat ik die top behaald had en het beste van alles: ik had nu als vooruitzicht dat ik naar beneden zou gaan, een stukje dichter bij “thuis”. Op de top was ik bijna de enige westerling, waarna er zo’n 30 mensen met mij op de foto wouden. Ik zag er alles behalve charmant uit maar ik was zo emotioneel dat het mij allemaal niets meer uit maakte. Na een kwartier tot 20 minuten moesten we toch echt weer afdalen want ik zou nu al veel te laat terug komen in het basiskamp.

Ik verheugde mij op de afdaling, al had ik mij wel van te voren gerealiseerd dat afdalen ook wel zwaar kon zijn, maar dat dat zo zwaar zou zijn had ik dan weer niet verwacht. Het was wel veel minder zwaar dan omhoog klimmen gelukkig, maar aangezien het laatste (of in dit geval het eerste) stuk alleen maar kleine steentjes bevat en het ook nog regenseizoen was, glij je heel snel uit. Verder zoals ik al eerder zei, verdwijnen je gehele voeten in het “grint”. Dus je gehele schoenen zitten vol met steentjes en zijn natuurlijk helemaal doorweekt. Het leek vaak meer op naar beneden glijden dan lopen. Soms was het namelijk zo stijl dat je geen grip meer had en je niet anders kon dan half skiënd naar beneden te glijden.

img_2331

Ook tijdens de gehele afdaling van meer dan 2 uur, heb ik hand in hand gelopen met mijn gids. We hadden interessante gesprekken over verschillende culturen en over een heleboel andere onderwerpen. Tijdens het afdalen heeft het bijna alleen maar keihard geregend, het was weer door mijn regenjas en trui heengegaan, maar mijn thermoshirt was nog te redden. Om kwart over 10 kwam ik aan in het basiskamp, ik trok snel al mijn extreem natte kleding uit en kroop in mijn slaapzak. Wij wisten niet van te voren dat we bij hetzelfde kamp weer terug zouden komen, anders hadden we niet al onze bagage meegenomen naar de top. Maar goed, daar stond het echte ontbijt op mij te wachten, een broodje hamburger met frietjes. Volgens mij heb ik nog nooit zo genoten van voedsel en thee. Niet lang daarna kwam onze hoofdgids bij ons in de tent mededelen dat het weer zo slecht was geworden dat het onverantwoord was om de tocht voort te zetten. Ik kon wel huilen van blijdschap, de rest van de dag mochten we warm in onze tent blijven en op dag 3 zouden we via dezelfde weg weer afdalen.

img_2330
img_2323
Helaas was deze blijdschap maar van korte duur, want we kregen na een paar uur te horen dat ze toch besloten hadden om nog verder te gaan lopen deze dag. Ik kon wel weer gaan huilen en werd vooral enorm chagrijnig. We hadden een 3daagse trekking geboekt, op deze 2de dag zouden we nog naar de Hot Springs en naar de krater Senaru gaan lopen/klimmen. Maar dat hadden ze dus gelukkig gecanceld. Normaal gesproken had ik dat enorm zonde img_2366gevonden, maar nu wou ik het liefst gewoon zo snel mogelijk naar een warme droge plek.
Wat wel grappig was, was dat toen wij onze tent openritsten, er apen voor onze tent aan het eten waren. Een erg grappig gezicht! We gingen dus nog een paar uur afdalen, en dichtbij post 3 werd het tentenkamp rond 5 uur weer opgezet door de dragers. Tijdens het afdalen heb ik ook weer bijna alleen maar hand in hand gelopen met mijn gids omdat de paden door de regenval enorm glad waren geworden, overal waren mini watervalletjes en alles was modder geworden. Op het moment dat we bij onze nieuwe slaapplek aankwamen, besloten 2 Spaanse groepsgenoten om te splitsen. Het is een lang verhaal, maar het komt erop neer dat zij het er niet mee eens waren dat zij een 3daagse trekking geboekt hadden en alsnog de route van een 2daagse trekking deden voor hetzelfde geld. Ergens hadden zij natuurlijk gelijk, maar het geld maakte mij totaal niets meer uit. Als ik voor 2000 euro van de vulkaan geplukt had kunnen worden door een helikopter, dan had ik meteen ja gezegd haha.

img_2364

Na de discussie splitste de groep dus in 2en. Samen met een Canadese jongen bleven Sanne en ik achter in dit kamp. Anders had dat betekend dat we nog tot een uur of 10 door hadden moeten lopen, niet wetende of we op tijd een hostel zouden kunnen vinden. Ik was al lang blij dat we aan het afdalen begonnen waren, dan nog maar een nachtje extra kamperen op de vulkaan. Dit was achteraf een hele goede keuze!

img_2355 img_2361 img_2362

We hebben weer op een stoeltje gezeten, met een prachtig uitzicht, tot onze tenten opgezet waren. We wouden nog helpen met opzetten aangezien die mensen echt al loodzwaar werk doen, maar we mochten niet helpen. Toen onze tenten opgezet waren zijn we warm in de tent gaan liggen en zijn we er alleen maar uit gekomen om te toiletteren. Als tussendoortje kregen we nog zoute popcorn die ze daar maakten in een pannetje. En ons avondeten bestond uit nasi met ei, kroepoek, kip, tofu, komkommer en tomaat. Het had ergens ook wel iets “gezelligs”, ingewikkeld in een slaapzak, met kaarslicht een hoofdlamp, in een tentje op een vulkaan dineren. Daarna konden we zelf bepalen hoe laat we gingen slapen, deze keer ging in ieder geval de wekker niet al om kwart half 3. De nacht verliep alsnog totaal niet soepel, onze tent stond op een boomwortel waardoor mijn matje schuin lag en ik er de hele tijd af gleed. En de tent was niet goed vast gezet waardoor er een tentdoek tegen mijn wang aan waaide en bleef plakken doordat alles nat was. Maar buiten dat om, was ik al lang blij dat we niet zo vroeg op hoefden.

img_2377 img_2378 img_2367 img_2368 img_2369 img_2371 img_2372 img_2374

img_2333 img_2335

Dag 3 (27 december)

img_2379“Fijne 2de kerstdag!” Ik wist oprecht niet dat 2de kerstdag niet over heel de wereld gevierd werd, dat leerde ik ook tijdens deze reis haha.

Om half 6 ‘s ochtends kregen we ons ontbijt, 2 sandwiches, een bananenpannenkoek en fruit. Een goed ontbijt dus! Toen we onze tent uit stapten hadden we echt een prachtig uitzicht, niet normaal gewoon. Toen ik dat zag besefte ik mij dat we een goede keuze hadden gemaakt door nog een nacht te blijven. Waar ik ook enorm blij mee was, was dat het “warm” genoeg was om mijn Teva sandalen aan te kunnen doen! Of nou ja, het was niet helemaal warm genoeg, maar het was in ieder geval droog en dat was het belangrijkste. Anders was ik ook op blote voeten verder gegaan, niet verantwoord, maar ik kreeg mijn doorweekte New Balance schoenen niet meer aan. Ik zal jullie de details besparen, maar mijn tenen hebben op dag 2 zo bekneld gezeten dat mijn grote teen paars begon te worden en uiteindelijk mijn nagel afstierf (toch teveel details hé, sorry).

img_2384

Dag 3 ging soepel, ik had mijn privé gids niet meer, maar alsnog kwam ik zonder kleerscheuren de berg af (ik had ook niet zoveel kleding meer, misschien komt het daardoor haha). Of nou ja soort van, ik had tijdens het afdalen op dag 2 een spier verrekt in mijn been, dat werkte niet echt mee maar ik kon ermee leven. Zelfs tijdens het afdalen kreeg ik het voor elkaar om de groep op te houden, maar het ging erom dat we weer heelhuids terug kwamen natuurlijk ;). Onderweg heeft het niet meer geregend en op het gegeven moment was het zelfs zo warm dat we weer kleding uit moesten trekken.

img_2389Omdat op dag 1 bijna al mijn kleding al natgeregend was, had ik op dag 3 helemaal niets meer droog. Of nou ja de enige items die nog droog waren, waren een thermopanty die ik gebruikt had als pyjama, een wijd gestreept shirt, een lakenzak, 1 paar sokken en een handdoekje. Ik heb het handdoekje strak om mijn bovenlichaam geknoopt als “beha” en de lakenzak heeft als sjaal gefungeerd. Ook heb ik ongegeneerd met sokken in mijn Teva sandalen rondgelopen, heerlijk haha!

Om half 11 kwamen wij aan bij het startpunt, img_2459daar stond een auto klaar om ons naar onze grote bagage te brengen. Hoe ik die plek kan noemen weet ik niet echt, maar ik denk dat het het kantoor van de organisatie is. Daar kregen we nog een goede en lekkere lunch! En toen we onze lunch op hadden werden we weer weggebracht, maar daar meer over in het volgende artikel!

img_2437
img_2461 img_2458

Ik heb in deze afgelopen 6 jaar dat ik blog nog nooit eerder een artikel geschreven van meer dan 5000 woorden (zelfs mijn essays bevatten niet zoveel woorden). Het is ook meer een artikel geworden voor mijzelf, om het nog één keer te herbeleven. Een soort verwerkingsproces hahaha. Het was een onvergetelijke ervaring (niet helemaal op een positieve manier), heel bijzonder. Ik heb serieus waar nog overwogen om een tatoeage te laten zetten van een vulkaan als reminder: “Je kan het altijd nog zwaarder hebben, Romy”. Maar ik heb het toch gelaten. Maar als ik ooit wel een tatoeage neem dan weet ik wat ik neem.

Nu is dit wel een heel lang artikel img_2395geworden waarin ik veel heb geklaagd, mijn excuses daarvoor (ik moest het gewoon even delen). Een aantal dingen heb ik nog niet verteld. Zo heb ik tijdens deze toch de meest prachtige sterrenhemel gezien. Ik kan mij niet meer helemaal inbeelden hoe zwaar ik heb het gehad, ik kan het niet meer voelen, maar datzelfde heb ik met dit mooie moment. Ik heb weinig momenten kunnen genieten, ik was letterlijk alleen maar bezig met overleven. Maar één moment herinner ik mij nog wel erg goed. Dat was op dag 2 rond een uur of 4 ‘s ochtends. Op het gegeven moment liep ik helemaal alleen op de vulkaan, of nou ja niet echt, maar door de mist zag ik niemand meer voor of achter mij. Ik was helemaal alleen met mijn hoofdlampje. Tot ik mij bewust werd van de prachtige sterrenhemel om mij heen, het was zo onwerkelijk. Ik deed mijn hoofdlamp uit om een moment stil te staan bij dit prachtige beeld. Zoals ik al zei kan ik mij dit mooie beeld niet eens meer helemaal terughalen, ik weet alleen nog het gevoel. Zo magisch, als een kind in Disneyland.

img_2392
img_2412Door de mist kon je niet verder dan een meter voor je kijken. Maar in het begin was iedereen nog best wel dicht achter elkaar aan het klimmen. Wanneer je voor je keek zag je een rij met lichtjes naar boven klimmen en wanneer je achter je keek leek het wel alsof er een slinger met lampjes was opgehangen, maar dan kilometers lang. Het is wel heel bijzonder om eens mee te maken, zoveel mensen die allemaal tegelijk ‘s nachts een vulkaan beklimmen. Iedereen weet hoe zwaar het is en waar we allemaal doorheen gaan. Een soort automatische saamhorigheid. Lotgenoten, haha. En al die lotgenoten waarvan ik water heb gekregen ben ik nog steeds zo ontzettend dankbaar. Nog een moment waarop ik ook heb genoten, was op dag 1. We hadden een korte pauze van 5 minuten. En terwijl we daar met zijn allen stonden, hoorde je de stilte (kan dat?;)), vervolgens als je nog beter luisterde hoorde je de bomen, het waaien, dieren, zoveel bijzondere geluiden met echt een prachtig uitzicht. Ik kon op dat moment wel huilen omdat ik het zo mooi vond.

img_2382

De eindconclusie: Was het het waard? Nee. Misschien wanneer we een mooi uitzicht hadden gehad, was het het wel waard geweest.. Maar ik denk dat ik het nooit de pijn en ellende waard had gevonden. De trekking was niet gewoon lopen, een groot deel klim je met onder andere je armen. Ik heb mijn gids meerdere malen gevraagd of ik een bijzonder geval was, omdat ik het zo zwaar vond. Hij verzekerde mij ervan dat ik mij niet aanstelde en dat de helft van de mensen de top niet halen en halverwege opgaven. Ook vertelde hij mij dat hij de eerste keer de hele reis heeft gehuild omdat hij het zo zwaar vond. Ik voelde mij al een stuk minder slap en kan nu eindelijk zeggen dat ik trots ben op mijzelf dat ik het gehaald heb. Achteraf heb ik alles enorm onderschat. Hoewel ik mijzelf ook niet goed genoeg had verdiept in de trekking, is het überhaupt geen trekking voor beginners.

img_2398  img_2401 img_2405 img_2403   img_2413img_2404 img_2411    img_2418 img_2420 img_2423 img_2400img_2427 img_2428 img_2436  img_2442   img_2455 img_2451Ik heb nog nooit zo lang gedaan over het schrijven van een artikel, maar nu heb ik ongeveer wel alles over deze helse tocht gezegd wat ik wou zeggen haha. Voor een samenvatting, heb ik een citaat van ReneeUijtjens haar blog genomen:

“Dichter bij de hemel of hel kun je niet komen.”

 

 

 

Maar mocht je na dit uitgebreide verslag alsnog overwegen om deze trekking te doen, dan deel ik hieronder een aantal tips!

Mijn tips:

  • Draag goede schoenen, die snel drogen maar wel warm genoeg zijn.
  • Neem een muts, handschoenen en een sjaal (of meerdere) mee. Die ga je heel hard nodig hebben, op de top is het namelijk maar tussen de 5 & 8 graden boven Celsius! Om het nog niet te hebben over de gevoelstemperatuur haha.
  • Heb een voorraadje druivensuiker bij je. Ik ben bijna de gehele 3 dagen erg duizelig geweest en verloor regelmatig mijn evenwicht. Hoewel we genoeg voedsel kregen van onze gidsen en je daar ook altijd om kon vragen, was het toch wel heel fijn geweest als ik het zelf bij mij had gehad. Sowieso wat extra voedsel meenemen is geen overbodige luxe (voor het geval dat je de tocht ongeveer alleen voortzet).
  • De tocht zonder goed hoofdlamp doen is bijna niet mogelijk, zeker belangrijk dus.
  • Koop (of leen) een goede regenjas.
  • Neem een waterdichte rugzak mee, of zorg ervoor dat je je eigendommen waterproef kunt opbergen in je tas. Het scheelt zo erg als je elke dag met droge kleding kunt wandelen!
  • Neem toiletpapier of tissues mee. Ook al is het zo koud op de berg dat je van onderen bijna niet eens meer iets voelt en je het liefst zo snel mogelijk je broek weer omhoog trekt, ik was toch wel enorm dankbaar dat ik tissues had meegenomen!

img_2444

  • Ga niet in het regenseizoen, er is een kans dat een deel van de trekking afgelast wordt en de kans op ongelukken is vrij groot. Oh en natuurlijk is de kans op een mooi uitzicht ook erg klein.
  • Laat je apparatuur thuis. Het ligt er misschien ook wel een beetje aan in welke periode je klimt. Maar ‘s nachts was het in onze tent zo vochtig geworden dat ik ‘s ochtends mijn apparatuur naast mijn slaapmatje in een plasje water vond. Ook viel mijn iPhone op dag 2 continue uit omdat het te koud was, foto’s met mijn mobiel heb ik dus amper kunnen maken. Gelukkig had ik mijn camera wel mee, maar door de regenval was ik te bang om hem er steeds weer bij te pakken (maar ook dit is denk ik per periode verschillend).
  • Neem niet te veel spullen mee! Ik heb uiteindelijk alle spullen die ik had meegenomen ook daadwerkelijk gebruikt, maar mijn tas was al zwaar. Wees dus erg selectief met wat je wel en wat je niet mee neemt.
  • Neem minimaal 3 geheel schone droge outfits mee, die ga je nodig hebben. (Tenzij je een goede regenjas/waterdichte tas mee hebt).
  • Koop een afritsbroek. Nooit gedacht dit ooit te zeggen, maar oh wat had ik graag een afritsbroek gehad. In het begin is het erg warm, maar in een korte tijd maak je veel verschillende weertypes mee. Een afritsbroek droogt snel en is gewoon superhandig. Tegenwoordig zijn ze ook helemaal niet meer zo lelijk, maar het heeft zo’n negatief kaartje (net als mijn geliefde Teva’s haha).
  • Wanneer je fooi wilt geven aan de gidsen en dragers, doe dat dan tijdens de trekking zelf en niet erna. Wij gaven onze gids pas na die tijd fooi, waarna hij het gelijk moest afgeven aan zijn baas.

Eerder gepubliceerde artikels over Indonesië:

Artikel 1

Leave a Reply

Your email address will not be published.