Vanaf Cat Ba Island reisden wij weer door naar onze volgende bestemming: Ninh Binh. Bij bijna alle plekken waar ik afgelopen jaren geweest ben heb ik wel een beeld in mijn hoofd. Toch kon ik mij even niet zo snel bedenken wat wij nou ook alweer gedaan hadden in Ninh Binh. Misschien gebeurde dat wel onbewust in mijn hoofd en wil ik niet meer terug denken aan onze tijd in Ninh Bihn, en dan in het bijzonder aan de ervaring op de scooter, haha.
Ik dacht ook eigenlijk dat ik naast de avonturen in de grotten van Vang Vieng, de jungletocht in Cambodja, de trekking in Sapa niet echt hele speciale en “zware” momenten hadden meegemaakt, maar ik was één belangrijke ervaring vergeten! De scootertocht in Ninh Binh!
15 augustus – reizen van Cat Ba naar Ninh Binh
Rond negen uur vertrokken wij weer van Cat Ba Island naar het vaste land. Onze volgende bestemming was Ninh Binh en onze buschauffeur bracht ons daar veilig heen. Eenmaal in Ninh Binh aangekomen zijn wij eerst wat gaan eten, om vervolgens met een taxi naar het hostel te gaan.
Om half zes kwamen wij aan op onze nieuwe verblijfplaats. We hadden een heel leuk “hutje” geboekt met een zogenaamde zwembad (het was meer een vijver, inclusief vissen). Maar ons hutje was helemaal van bamboe gemaakt en zag er echt heel leuk uit. Ook waren de bananen smoothies en de zoete aardappelfrietjes hier echt heerlijk, die hebben echt indruk op mij achter gelaten zoals je wel kunt merken. Wel lag ons hostel een beetje uit de buurt van het centrum, dus er was verder ‘s avonds niets te doen. Niet dat we daar überhaupt tijd voor zouden hebben gehad, want we waren er maar twee nachten.
16 augustus – een helse scootertocht
Ninh Binh lag op onze backpackroute, maar toch vind ik het het niet helemaal waard om hier helemaal heen te reizen denk ik. Op onze enige volledige dag in Ninh Binh was er (alweer) een storm voorspeld, deze keer hadden ze het over een tyfoon. Er werd ons verteld dat er een jaar eerder ook een tyfoon was geweest en dat er doden waren gevallen. Ik houd zelf heel erg van onweer of een beetje van dat gure weer. Overigens vind ik dat alleen leuk wanneer ik lekker droog, warm en veilig binnen zit. Echt zorgen maken deed ik dus niet, ik keek er zelfs enigszins naar uit haha.
Maar omdat we maar één volledige dag in Ninh Binh waren, bleven we bij ons voorbedachte plan. Via het hotel huurden wij twee scooters (ik heb namelijk nog steeds geen rijbewijs, echt slecht). We hebben hier van geleerd dat we van te voren altijd moeten checken of alles het doet, remmen, lichten, snelheidsmeter, sleutels etc.
Onze eerste stop was bij Tràng An, daar kon je een boottocht boeken voor twee uur. Je kreeg dan een bootje aangewezen met daarin een soort gids. Wij hadden een heel lief vrouwtje die peddelde voor haar leven, wat een armspieren moeten al die mensen wel niet hebben wanneer je dit elke dag doet. Van te voren hadden wij verwacht dat we gewoon een beetje rondgevaren zouden worden, maar nee, wij moesten zelf ook aan de slag en mee peddelen om vooruit te komen. Helemaal niet erg natuurlijk! Deden we ten minste zelf ook wat haha. En natuurlijk, hoe kan het ook anders, moest er even gezongen worden in de boot. Net als vroeger bij de avondvierdaagse: ‘daar boven op de berg… daar boven op de…’ ‘en van je hela hela hela hoo la la’. En terwijl wij dit zongen deed ons vrouwtje ook gezellig mee, echt heel leuk!
Onderweg gingen we ook door een aantal grotten, again haha. En ik had na Vang Vieng besloten dat ik voorlopig niet meer in grotten ging. Maar, omdat het water best wel hoog stond waren de grotten best wel laag, als in dat we op de grond in onze boot moesten gaan zitten omdat we anders onze hoofden zouden stoten. Het zag er wel heel grappig uit, al die toeristen in van die oranje reddingsvesten (inclusief wijzelf uiteraard) zittend op de grond van de bootjes.
Tussendoor stopten wij ook nog, hoe kon het ook anders, bij tempels. Ook werd er onderweg nog heel random ergens live muziek gespeeld. Het was een erg leuke ervaring, ondanks dat we helemaal natgeregend waren aan het einde.
Nadat wij in een restaurant bij de bootjes geluncht hadden, vervolgden wij onze reis. De volgende plek die wij bezochten was, ja.. heel origineel.. een tempel! Deze keer was het een speciale tempel, of nou ja, soort van. Het is namelijk het grootste tempelcomplex van Zuidoost-Azië: Bai Dinh. Met een soort golfkarretje gingen we naar boven, naar het overdekte tempelcomplex. Helaas was het regenen namelijk niet opgehouden, dus we waren al erg doorweekt. Alle momenten die we overdekt konden beleven waren mooi meegenomen.
Het tempelcomplex was erg mooi, heel anders ook weer dan alle andere tempels die ik eerder bezocht heb. Maar, vergeleken met de rest van de dag was dit wel de minst bijzondere plek die we die dag bezocht hebben.
Na ons korte bezoek reisden wij weer verder per scooter. Onze scooters hadden nogal wat kuren, zo deed de voorlamp van Nienke en mijn scooter het niet en konden we onze spiegel niet gebruiken. Ook was de achterlamp van Daniëlle haar scooter kapot en soms wilde de scooter niet startten vanwege de sleutel. Kortom: de scooters waren niet zo heel erg veilig, al helemaal niet wanneer het keihard regent en er een tyfoon op komst is. Maar dat mocht de pret niet drukken, of nou ja, wel een beetje haha.
Nu komt namelijk de rest van het verhaal van deze dag. Dat we dit nog na kunnen vertellen is een wonder. Oké dit klinkt allemaal wel heel extreem. Maar… Zo voelde het ook wel een beetje.
Van te voren hadden we een papieren kaart meegekregen, hier stond onder andere een National park op. We hadden het park even snel op Google opgezocht en zagen dat er apen en schildpadden waren. Als we “wilde” dieren kunnen spotten zijn wij eigenlijk al gauw om, dus reden wij vanaf de tempel met de scooter door naar National park Cuc Phuong. Volgens de kaart was het lang niet zo ver als wat het uiteindelijk was, maar dat kwam waarschijnlijk ook door onze krakkemikkige scooters. Omdat ik achterop zat was ik de persoon die de weg moest wijzen, nu kan ik prima kaart lezen (vind ik zelf vooral), maar wanneer ik in of op een voertuig zit dan lukt dat nooit zo snel. Toch ging het nog vrij soepel, het kaartlezen dan. Want de scootertocht ging alles behalve soepel.
Door de stromende regen reden wij naar Cuc Phuong. Maar, in het regenseizoen zijn veel wegen in Azië vaak al niet in een hele goede staat. Laat staan wanneer er een paar dagen lang regen valt, dan komen er spontaan overal gaten in de weg. Met als gevolg dat er plassen ontstaan in die kuilen en wanneer je daar doorheen wilt rijden, je niet precies weet hoe diep het zal zijn. Het gaat alleen niet om een paar gaten in de weg, de wegen waren meer gaten dan wegen te noemen. Het was dus vooral gokken door welke kuil we heen zouden rijden, of nou ja waar Daniëlle en Nienke doorheen zouden rijden want ik zat uiteraard nog steeds achterop. Op het gegeven moment waren we al zo ontzettend lang onderweg naar het park dat het echt niet meer leuk was, maar omdat we al zoveel hadden gereden was het ook te spijtig om dan terug te gaan zonder in dat park geweest te zijn. Dus besloten we vol te houden en “gewoon” door te rijden. Het werd een steeds grotere uitdaging om kuilen en gaten te ontwijken en we reden geregeld door een diepere plas dan verwacht. Sommige plassen waren zelfs zo diep dat we op het gegeven moment echt moeite hadden met het door de plas heenrijden, dan was het echt hopen dat we niet midden in die plas hoefden af te stappen om te moeten duwen.
Uiteindelijk kwamen we eindelijk aan bij het nationale park. De medewerkers daar bij de “receptie” waren erg verbaasd dat wij daar nog zo laat aankwamen, in de regen. Maar gelukkig lieten ze ons wel naar binnen. We hadden nog anderhalf uur voordat het park zou sluiten Dus het was flink doorrijden zodat we het einde van het park nog konden bereiken. Ergens hoopten we dat we er ook via een andere uitgang uit konden komen. Helaas bleek dat niet mogelijk te zijn en moesten we dezelfde route als die we op de heenweg gereden hadden, ook weer terug.
We hebben welgeteld één schildpad gezien (we noemden hem Henry), echt heel spijtig. Onderweg crashten Nienke en ik nog bijna met de scooter, nadat we netjes gewacht hadden voor een tegenligger. Maar de weg was door de regen toch wel een beetje glad geworden. Gelukkig is het allemaal goed gegaan en reden we na een uur rijden weer terug naar het beginpunt. Misschien denk je nu ook wel: oké.. je hebt er een uur over gedaan en moet dezelfde route weer terug nemen en het park sluit binnen anderhalf uur? En als je dit niet dacht, ik dacht het wel. Dus gingen we zo snel mogelijk weer dezelfde route terug rijden. De lol was ondertussen al wel verdwenen, we waren tot op het bot doorweekt, koud en moe. Oh, en we hadden natuurlijk nog steeds die tyfoon op komst.
Uiteindelijk waren we om twee minuten over half zeven terug bij de ingang/uitgang. In een half uur zijn we terug gereden, erg netjes!
Toen we het park uit waren beseften we ons dat we weer precies via dezelfde weg weer terug moesten rijden, weer over de wegen met allemaal gaten en nog steeds door de regen. En ook wel een belangrijk puntje was dat het ondertussen natuurlijk donker was geworden. Halverwege in het park hebben wij daarom onze scooters omgewisseld, Daniëlle reedt achter ons aan dus zij had de scooter met het werkende achterlicht en Nienke en ik zaten op de scooter met het werkende voorlicht. Levensgevaarlijk natuurlijk, want we hadden ook geen spiegels.
Onderweg checkte ik om de zoveel meter of Daniëlle nog achter ons reedt en of alles nog oké was. Eén keer zag ik terwijl ik naar achteren keek, hoe Daniëlle in de berm verdween. Achteraf was dit een hele grappige situatie. Maar op het moment zelf heb ik echt geschreeuwd naar Nienke dat we moesten stoppen en rende ik toen naar Daniëlle, uiteindelijk bleek dat alleen maar de motor was uitgevallen. Het is zo raar hoeveel er dan door je hoofd kan gaan in een fractie van een seconde.
Oprecht dacht ik dat er een grote kans was dat we niet heelhuids thuis zouden komen. Ik zag het al helemaal voor mij, een krantenartikel met daarin beschreven hoe drie jongeren onverantwoord in Vietnam scooter gingen rijden en daarbij omgekomen waren. Ook ging het continue door mijn hoofd heen dat ik degene was geweest die met het plan was gekomen om die zomer naar Vietnam te gaan. Ik maakte mijzelf echt helemaal gek achterop die scooter, haha.
Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en kwamen we na nog een paar uur op de scooter gespendeerd te hebben, rond kwart over acht weer veilig aan bij ons hostel. Ik kon wel huilen van geluk dat we nog heel waren en dat er niets gebeurd was onderweg. We hebben deze ervaring afgesloten met een fijne groepsknuffel.
Dit is weer een heel lang verhaal geworden, maar ik wilde het persé nog delen. Dit was toch echt wel de laatste “heftige” ervaring van afgelopen zomer. In ieder geval zal ik het altijd blijven herinneren en gelukkig kunnen we er achteraf om lachen. Het volgende artikel zal gaan over weer een nieuwe bestemming: Hué!
Leave a Reply