Met de kabelbaan & een trekking door Sapa / Vietnam

Nadat wij een paar dagen in Hanoi hebben doorgebracht, reisden wij door naar Sapa. Eigenlijk lag Sapa niet helemaal op onze route, maar na het bekijken van plaatjes op Google, was de keuze snel gemaakt. Ik weet nog dat toen ik op dag twee in Sapa het uitzicht stond te bewonderen en dat ik mij besefte dat het er een keer echt uitzag zoals op de plaatjes.

9 augustus – Sun World Fansipan Cable car

Op dag 44 reisde ik voor het eerst in mijn leven met een slaapbus (?). Althans een bus waarin je gewoon helemaal plat kon liggen en waarin je soort van je eigen bedje had. Helemaal comfortabel was het nou ook weer niet, maar vergeleken met minivans was dit een geheel nieuwe (positieve) ervaring. Rond half twee ‘s middags kwamen wij met de bus aan in het regenachtige Sapa, daar stonden ineens allemaal vrouwtjes in “traditionele kledij”.

We waren de bus nog niet uit of we werden alweer bekogeld met vragen als: waar verblijven jullie? Hebben jullie nog een verblijfplaats nodig? Taxi, taxi? Ik kan het mij eigenlijk niet voorstellen dat wanneer je naar een nieuwe plek reist, je van te voren nog geen slaapplek hebt geregeld. Tot nu toe heb ik nog maar één keer (in Indonesië) gehad dat ik naar een nieuwe plek reisde waar ik nog geen verblijf had geregeld.

Wij hadden dus uiteraard al een slaapplek geregeld van te voren. Gelukkig hadden wij internet in de bus, dus nog voordat wij uit de bus waren hadden we al een Grab taxi geregeld. Onze taxichauffeur bracht ons uiteindelijk (na wat random onderhandelingen over het bedrag) naar ons hotel.

Vanuit onze hotelkamer hadden we echt een prachtig uitzicht over de rijstvelden, het meest prachtige uitzicht wat ik ooit heb gehad vanuit een hotelkamer. Nadat we weer wat bij waren gekomen van onze reis, besloten wij om rond half vier met de taxi naar Sun World te rijden.

Vanuit onze hotelkamer zagen we namelijk een soort kabelbaan. En na enige research gedaan te hebben besloten wij om daar nog heen te gaan. Achteraf was dit een hele goede keuze want ik vond het één van de leukste en mooiste activiteit van deze vakantie.

Met een kabelbaan gingen we een stuk naar boven. Eenmaal bovenop de berg was het een stuk kouder dan waar we begonnen. Ik was heel blij met mijn kledingkeuze, een lange sportlegging en een regenjas, alleen mijn sandalen waren niet zo’n heel goed idee.

Ook gingen we nog een stukje met een treintje, om helemaal naar boven te gaan. Op het hoogste punt (van Fansipan/Phan-xi-păng) waren we op 3143 meter hoogte! Hiermee is het de hoogste berg van Cambodja, Laos en Vietnam. Toch wel bizar dat de Rinjani “maar” 583 meter hoger is. Ondanks dat het relatief prijzig was, was het het meer dan waard. Het uitzicht vanuit de kabelbaan was echt prachtig.

10 augustus – trekking met Black Hmong vrouwen

Al eerder schreef ik in een artikel over drie bijzondere (zware) activiteiten. Het avontuur in de grotten van Vang Vieng, het avontuur in de jungle van Cambodja en deze trekking door de rijstvelden van Sapa.

Van te voren hadden we een lijstje gekregen met beschikbare trekkingen die geboekt konden worden vanuit ons hotel. We hadden de keuze tussen iets van vijf verschillende trekkingen, echt heel duidelijk stond er niet bij wat ze allemaal inhielden. Wel was er één trekking waarbij stond dat we eerst een stukje met een busje zouden gaan. Voor ons klonk deze trekking als het minst zwaar, achteraf bleek dat toch niet helemaal het geval. We hebben volgens mij namelijk niet meer dan tien minuten met het busje gereden, haha.

Rond 10 uur werden wij opgehaald om vervolgens met een groep andere toeristen en een aantal Vietnamese vrouwen in traditionele kledij naar het busje te wandelen. Vanaf het begin liepen de Black Hmong vrouwen al met ons mee de rijstvelden in. Ze probeerden steeds weer een gesprek met ons aan te gaan, ook al probeerden we ze telkens weer een beetje “af te wijzen”. Misschien is het heel slecht dat ik zo slecht denk over mensen, maar meestal wanneer mensen op vakantie ineens hele gesprekken proberen te voeren met je, dan verwachten ze er geld voor. Zelfs als ze je de weg wijzen in één minuut. Nu was ik dus ook nogal terughoudend met het voeren van een gesprek. Maar, na een tijdje kwamen we erachter dat deze vrouwen er niet voor niets waren. Daar later meer over!

Nadat wij uit het busje stapten begonnen we aan de trekking. Het eerste stuk verliep heel soepel, we wandelden tussen prachtige rijstvelden, we liepen door verschillende dorpjes en onze gids vertelde ons allemaal feitjes over de omgeving en het leven in Sapa. Rond 12 uur hadden wij een korte pauze, om met de groep te gaan lunchen. We waren met een relatief grote groep vergeleken met wat onze hotelmedewerker van te voren had gezegd, maar tijdens het eten was dat gelukkig juist heel gezellig.

Na de lunch vervolgden wij onze reis door de rijstvelden. In het begin waren sommige stukken ook wel pittig, maar na de lunch begon het zwaarste gedeelte pas. Het was goed dat ik niet wist wat ons te wachten stond van te voren, anders had ik de tour echt niet afgemaakt en was ik na de lunch weer terug gelopen.

Zo kwamen we onderweg nog een paar mensen tegen die naar onze schoenen wezen en zeiden: ‘haha, die zijn nu nog schoon’. Ze waren uiteraard al niet meer zo schoon, dus ik dacht dat ze gewoon wat aan het overdrijven waren. Op dat moment kwamen we er ook achter waarom de Black Hmong vrouwen al die tijd met ons mee waren gelopen. We kwamen namelijk aan bij de Bamboo Forest, een prachtig bos vol bamboe. Maar, op het moment zelf dat ik daar liep vond ik het allemaal niet zo prachtig, ik vond het vooral erg zwaar. Door de regen waren de paden namelijk heel erg glad geworden, waardoor het een onmogelijke opgave was om op sandalen daar heelhuids doorheen te komen. Alhoewel, een onmogelijke opgave voor mij, de vrouwen die ons hielpen liepen zelf namelijk gewoon op slippers. Iedereen had op het gegeven moment een eigen vrouwtje die je ondersteunde tijdens de trekking. Van te voren had ik echt niet verwacht dat dit ook echt noodzakelijk zou zijn, maar zelf had ik het einde van het bos niet gehaald zonder “mijn” vrouwtje.

Eigenlijk had ik zelfs twee ondersteunders, de vrouw droeg namelijk al die tijd ook nog een baby op haar rug. En wanneer ik dan de hand van het vrouwtje vasthield, greep het kindje ook met haar handje naar onze handen, echt heel lief. Ik was de hele tijd bang dat ik uit zou glijden en ik tijdens mijn val de vrouw en het kindje mee zou nemen in mijn val, gelukkig is dat niet gebeurd!

Aan het einde van het modderpad moesten we nog een stukje naar beneden klimmen van een berg af, ook een uitdaging met sandalen waar je de hele tijd naast/uit glijdt. Maar gelukkig kwamen we heelhuids aan bij een waterval, daar konden we onszelf weer wat oplappen en vooral onszelf schoonmaken. Ook kon je daar spulletjes kopen van je persoonlijke vrouwtje. Want, ze hadden al die tijd gewandeld met een soort mand op hun rug waar souvenirs in zaten om aan ons te verkopen. Uiteraard kochten we nog wat souvenirs die wij eigenlijk niet nodig hadden. Bij deze waterval namen we weer afscheid van onze vrouwtjes. En toen we weer een beetje gefatsoeneerd waren moesten we nog één bergje beklimmen om weer bij het busje uit te komen.

Het zat erop! Yes! Ik had mij toch een wat rustiger dagje voorgesteld haha. De tocht was op zich wel erg leuk en mooi, maar niet op sandalen. Volgende keer doe ik gewoon dichte schoenen aan. Wel heb ik in het begin enorm genoten van het prachtige uitzicht.

‘s avonds bleek er nog een soort festival te zijn op een dorpsplein, daar werden optredens gedaan en op de markt werden allerlei souvenirs verkocht. Er hing echt een heel gezellig sfeertje!

 

We waren niet zo heel lang in Sapa. Maar ik vond het het helemaal waard om hier, ondanks dat Sapa een beetje uit de richting ligt, heen te reizen.